بیچاره واژ ها...
دیروزتر ها دلتنگ هم می شدیم!!
بیچاره واژه ها...
له شدند زیر دست و پای روزمرگی مان!
.
.
.
حالا که نیستم...
برای واژه ها فرصتی است تا نفس بکشند!
تا دیگر اینجا به ساز من نرقصند!
به دنبال ردپای کودکی...
ردپای کودکی ام را زمستان چند سال پیش روی برف ها جا گذاشتم!برف ها آب شد و من هنوز در پی ردپای کودکی ام آب ها را ...
آخر شاهنامه...
انگار قرار نیست هیچ وقت به خوبی و خوشی تمام شود!!
داستان با هم بودنمان ...
بر عکس شاهنامه،
آخرش خوش نیست...
چشمان کاملا بسته...
به شماره افتادن نفس هایت را دوست دارم!
وقتی چشمهایمان را می بندیم...
و کاش باران ببارد...
= = = =
(سه ساعت بعد: بالاخره دارد باران می بارد!...خیلی باحالی خدا!!)
برای باران...
نبار باران...
که خراب می شوند غنچه ها...
که پرستوها کز می کنند کنج لانه هاشان...
نبار باران که همه آسمان کبود و غصه دار می شود !
احساس غربت...
و کاش اینقدر دور نبودی...
از احساسم!
تا غرق نشوم...
تا خراب نشوم!
وقتی حتی در آغوشت
احساس غریبی می کنم!
نفاوت های ماندن...
حواست هست داری چکار می کنی؟
من را که از ما بگیری...
فقط تو می مانی!
کاش من بودم تا کاری می کردم که تو...
فقط بمانی!
چشمان باران...
و باران خیلی وقت است می بارد...
اما در چشمانش!
برای مصیبت زمین!
باران می بارد!
در چشمانش...
بهانه نمی آورم...
لغت کم دارم...
و قهوه...
و باران را!
تمام اینها هم که باشد...
خودم را کم دارم!
نه!
امشب شب من نیست...
... از دور خوش است!!
آواز دهل شده ام برایت ... از دور شنیدنم را خوش داری!!حرف های درنده!
استامینوفن!!
حرف از درد نیست!
حرف از دریدن است...
پاره شدن...
پاره شدن روح من!!!
کاش می شد امشب را تا صبح می نوشتم...
قصه حرف های درنده ات را!!