قدیم ترها کودکانه می خواندیم :
دویدم و دویدم ... سر کوهی رسیدم!
و حالا ...
هر چی می دویم انگار باز هم به هیچ جا نمی رسیم!!
چقدر این پستت رو دوست دارم ...
لطف دارین...
شاید دیگر کوهی نمی بینیم...نمی فهمیم!
گاهی برای رسیدن نباید بدوی....حتی نباید قدم هم بزنی..باید کاملا بایستی...کاملا بی حرکت...
بعضی ها نمی دوند و می رسند.بعضی ها هر چقدر بدوند نمی رسند...
خوبه می گید انگار!!به نظر من به همه جا می رسیم اگه بعضی از آرمان هامون تحقق ژیدا کنه هر چند تو دنیا دیده نشه!!
هر چه قدر بزرگتر میشویم رویا پردازیمان کمتر و واقع بینیمان بیشتر میشود
کاش بچگی ها تداوم داشت...
من تا حالا اینجا نیومده بودم تو چه خوب مینویسی
خوب از این بعد بیشتر بیا پس!!
چقدر این پستت رو دوست دارم ...
لطف دارین...
شاید دیگر کوهی نمی بینیم...نمی فهمیم!
گاهی برای رسیدن نباید بدوی....
حتی نباید قدم هم بزنی..
باید کاملا بایستی...کاملا بی حرکت...
بعضی ها نمی دوند و می رسند.
بعضی ها هر چقدر بدوند نمی رسند...
خوبه می گید انگار!!
به نظر من به همه جا می رسیم اگه بعضی از آرمان هامون تحقق ژیدا کنه هر چند تو دنیا دیده نشه!!
هر چه قدر بزرگتر میشویم رویا پردازیمان کمتر و واقع بینیمان بیشتر میشود
کاش بچگی ها تداوم داشت...
من تا حالا اینجا نیومده بودم
تو چه خوب مینویسی
خوب از این بعد بیشتر بیا پس!!