برای روح بلند بابابزرگ

چند روز بود پیر مرد حال نداشت. نه صحبت می کرد و نه غذا می خورد. فقط اگه خوب گوش
می دادی متوجه می شدی که زیر لب دارد ذکرمی گوید. دیگر عینک ته استکانی هم روی چشمهایش نبود و نگاهش که خیره به سقف بود دلم را می لرزاند.یادش بخیر وقتی بچه
بودم هر وقت می رفتم پیشش منو می بوسید و از بهترین انارهای باغش که برایم کنار
گذاشته بود یکی بهم می داد. تا جایی که یادم میاد دو تا کارو همیشه سر یه وقت معین
انجام می داد یکی خوندن یک جزء قرآن بعد ازنماز صبحش و یکی هم دیدن اخبار ساعت
هفت بعداز ظهر. خوبیش اونقدر بود که خدا توی یکی از بهترین روزها ( اول شعبان)
ببرتش پیش خودش...  

و حالا پیرمرد نیست و هنوز باورم نمی شود که این چند خط را برای روح بلند او نوشتم ...   

موخره :‌ هیچوقت دوست نداشتم خبر بد به کسی بدم. ولی دو روز پیش مجبور شدم خبر فوت بابابزرگ رو به مامان بدم.اون هم ساعت سه و نیم صبح ...