مهم نیست که فیلم برایت داستان خیلی نویی تعریف نمی کند . مهم نیست که اتفاق ها
اتفاق های عجیب و غریبی نیستند...نکته مهم اینجاست که در هفت دقیقه تا پاییز همه
چیز عین زندگی است نکته مهم اینجاست که می توانی درماندگی آدم های قصه را لمس
کنی ...پا به پابیشان گریه کنی و حتی به هق هق بیفتی...
(به نقل از همشهری جوان-شماره ۲۶۷-ص۶۳)
این گونه داستانها رو انقدر هر روز تو زندگی عادی می بینیم که دیگه دوست ندارم تو یه فیلم تکرارش رو ببینم...!
ولی احساسی که از دیدن غم دیگران به آدم دست می ده و حس همدردی آدم رو بر می انگیزه جالب بود برام. ولینظر شما هم محترمه
به نظر من وقتی آدم خودش یه دنیا غم داره بیشتر دلش میخواد فقط برای چند لحظه یه چیزی ذهنش رو از ناراحتیا پرت کنه.فیلم خیلی طبیعی بود و دردناک.برای همین برای من سخت بود.واقعا سخت اونم تو این شزایط من