و وقتی فقط غــــــروب جمعه ها می شود
وقت دلتنگیـــــــــمان بــــرای شــــــــــما...
خجالت می کشم بگویم که ما منتظریم!
بعضی چیزها را می دانی از اول قرار نبوده داشته باشیـ
بعد که آن چیــــــــــــــــــــزها از دســـــــــــــــــت مــــیـ رود
کلی غــــــــــ ــــــــــــصـــــه دار مــــــــــــــیــــ شـــــــــویـ
که از دستشان دادی!!
عمیـــــــــــــــق است چقدر...
این زخمهاییـ که هر روز تــازه می شوند انگار!
با حرف هایتــــــــ
وقتیـ قـلـبـتـــ تنـــد تنـــد می زنـــــــــد
بوی تندش را احساس می کنم . . .
از بریـ ـده بـ ـریده ماندن حرفـ ــ هـایتــ
و چشمانــت که بــرق می افتد انگــار!
" با یادی از ترانه بوی عید بنیامین"
قصـــه غــــــــــــرور زخمــــــــــــــــــــــــــــــــ خورده آن یکی!
واژهـــ های مشمئــــــــــــــز کننــــــده ی بریده از معنــــــی!
قلمبه سلمبه هایی شبیه همین مشمئز کننده سطر بالا،
قصـــه تکراری روزهایی که گذشت در روایت های جورواجور!
ادعــــــــــــــــاهای دروغ ماننــــــــــد عاشقِـــــــــــــــــــــیــــ !!
تلخِیـــــــ های بی پایان و گاه پایان های تلخــــــــــــــــــــــــــ
قصه کشیـــــدگی نه چندان بی منظور این حرفها در این متن!
داشتن نگــــاهت کافی است برای نبودن هیچ کدامشــــان ...
چقدر زود تمام شد سالهایی که با هشت شروع می شدند!
سال هایی که پوست انداختم ...
سالهایی که اول هایش در اضطراب کنکور...
پشت نیمکت های سه نفره دود شد !
سالهایی که وسط هایش به جوندگی (و نه جویندگی) دانش گذشت!
به تجربه هایی شور و شیرین و ترش و تلخ...
و آخرهایش ،با دو سال اجباری تاوان هجده سال زندگی در این مملکت را دادم ...
و چقدر دوست نداشتم امسال را...
کـــــــــــــاش یک هزار و سیصد و نود یک شروع خوب باشد!
بهـــــــــار ،
اتفاق خاصی است شاید...
تکرار این روزهایم هم اتفاق خاصی می خواهد!
اتفاقی،
نه از جنس بهـــــــار!
جمله هایم لنگ می زند انگار...
وقتی فعل هایشان را تنها برای خودم صرف می کنم!!
- و چقدر دلم تنگ شده برای نوشتن خندیدیم-